Wiek XIX
Odrodzenie katolicyzmu
Do rozwijającego się Szczecina zaczęła napływać nowa ludność m.in. polska. W ostatnich dekadach XIX w. wspólnota katolicka była na tyle liczna, że wg ustawodawstwa pruskiego przysługiwało już jej prawo zawiązania parafii i budowy kościoła. 30.09.1890 r. poświęcono pierwszy od czasów protestanckich kościół katolicki w Szczecnie pw. św. Jana Chrzciciela. Ta parafia obejmowała opieką duszpasterską całe miasto i okolice. Niewiele później wybudowano kościół Chrystusa Króla na Łasztowni (dziś nieistniejący), a siostry boromeuszki wzniosły swój klasztor, szpital, sierociniec i kościół św. Rodziny (najbliżej Grabowa, przy ul. Lubomirskiego, dziś szpital rehabilitacyjny i DPS). Znamy nazwisko pierwszego księdza polskiego Wojdasa, który posługiwał w Szczecinie od 1914 r. Wiemy, że w 1944 r. posługiwało w mieście 11 duchownych, aresztowanych w akcji gestapo Fall Stettin wraz z wieloma wiernymi. Trzech księży zamordowano, wśród nich był bł. Karol Lampert.
Wiek XIX to bardzo dynamiczny rozwój Grabowa. Od 857 mieszkańców w roku 1825 do 14.541 w 1885. Z niewielkiej wsi do znaczącego centrum przemysłowego. W 1842 r. dwuipółtysięczne Grabowo potrzebowało drugiej szkoły, luteranie zaczęli też starania o kościół. Nabrały one tempa po uzyskaniu praw miejskich przez Grabowo w 1854, ale długie dziesięciolecia pozostały tylko na papierze. Mimo poparcia wielu wpływowych osób i zbiórek pieniędzy zawsze rozbijały się one o sprzeciw garnizonu ze względów fortyfikacyjnych Szczecina. Po wielu zmianach lokalizacji, techniki budowy (rozważano raz kościół ryglowy innym razem okazały gmach) wybrano okrojony ze względów finansowych projekt i po ukończeniu budowy, w miejscu znanym do dzisiaj, oddano kościół do użytku w 1890 r. W 1911 r. Grabowo stało się dzielnicą Szczecina. W roku 1944 naloty alianckie zniszczyły dzielnicę, zakłady przemysłowe, stocznię, cementownię, budynki mieszkalne i kościół.