Wtorek, 16 Września

Pierwszy list do Tymoteusza 3,1-13.

Nauka to godna wiary: jeśli ktoś dąży do biskupstwa, pragnie dobrego zadania. Biskup więc powinien być bez zarzutu, mąż jednej żony, trzeźwy, rozsądny, przyzwoity, gościnny, sposobny do nauczania, nieprzebierający miary w piciu wina, nieskłonny do bicia, ale opanowany, niekłótliwy, niechciwy na grosz, dobrze zarządzający własnym domem, z całą godnością trzymający swoje dzieci w uległości. Jeśli ktoś bowiem nie umie stanąć na czele własnego domu, jakżeż będzie się troszczył o Kościół Boży? Nie może być świeżo ochrzczony, ażeby wbiwszy się w pychę nie wpadł w diabelskie potępienie. Powinien też mieć dobre świadectwo ze strony tych, którzy są z zewnątrz, żeby się nie naraził na wzgardę i sidła diabelskie. Diakonami tak samo powinni być ludzie godni, nieobłudni w mowie, nienadużywający wina, niechciwi brudnego zysku, lecz utrzymujący tajemnicę wiary w czystym sumieniu. I oni niech będą najpierw poddawani próbie, i dopiero wtedy niech spełniają posługę, jeśli są bez zarzutu. Kobiety również – godne, nieskłonne do oczerniania, trzeźwe, wierne we wszystkim. Diakoni niech będą mężami jednej żony, rządzący dobrze dziećmi i własnymi domami. Ci bowiem, skoro dobrze spełnili czynności diakońskie, zdobywają sobie zaszczytny stopień i wielką pewność w wierze, która jest w Chrystusie Jezusie.

Księga Psalmów 101(100),1-2ab.2cd-3ab.5.6.

Będę śpiewał o sprawiedliwości i łasce, Tobie chcę śpiewać, o Panie. Będę szedł drogą nieskalaną, kiedyż Ty do mnie przyjdziesz? Będę chodził z sercem niewinnym wewnątrz mojego domu. Nie będę zwracał oczu ku sprawie niegodziwej. Zniszczę każdego, kto skrycie uwłacza bliźniemu, pysznych oczu i serce nadętego nie zniosę. Oczy swe zwracam na wiernych tej ziemi, aby mogli ze mną zamieszkać. Ten, który chodzi drogą nieskalaną, będzie mi usługiwał.

Ewangelia wg św. Łukasza 7,11-17.

Jezus udał się do pewnego miasta, zwanego Nain; a szli z Nim Jego uczniowie i tłum wielki. Gdy przybliżył się do bramy miejskiej, właśnie wynoszono umarłego – jedynego syna matki, a ta była wdową. Towarzyszył jej spory tłum z miasta. Na jej widok Pan zlitował się nad nią i rzekł do niej: «Nie płacz». Potem przystąpił, dotknął się mar – a ci, którzy je nieśli, przystanęli – i rzekł: «Młodzieńcze, tobie mówię, wstań!» Zmarły usiadł i zaczął mówić; i oddał go jego matce. Wszystkich zaś ogarnął strach; wielbili Boga i mówili: «Wielki prorok powstał wśród nas, i Bóg nawiedził lud swój». I rozeszła się ta wieść o Nim po całej Judei i po całej okolicznej krainie.

Św. Augustyn

Niech nikt nie wątpi, jeśli jest chrześcijaninem, że nawet teraz umarli zmartwychwstają. To pewne, każdy człowiek może na własne oczy zobaczyć zmartwychwstanie umarłych, tak jak to się stało w dzisiejszej Ewangelii. Ale nie każdy może ujrzeć zmartwychwstania ze śmierci duchowej; do tego trzeba samemu zmartwychwstać wewnętrznie. Jest większym dziełem wskrzesić kogoś na życie wieczne niż wskrzesić kogoś, kto umrze na nowo. Matka tego młodzieńca, wdowa, nie posiadała się z radości, widząc swego syna na owo żywego. Nasza Matka, Kościół, też się raduje codziennie, widząc zmartwychwstanie duchowe swoich dzieci. Syn wdowy zmarł śmiercią cielesną, a te – duchową. Wylewano łzy nad widoczną śmiercią pierwszego, ale nie troskano się o niewidoczną śmierć tych ostatnich, nawet jej nie zauważano. Jedyny, którzy nie pozostał obojętny, to ten, który znał tych martwych; on jeden mógł ich przywrócić do życia. Bo gdyby Pan nie przyszedł, aby wskrzesić zmarłych to apostoł Paweł nie pisałby: „Zbudź się, o śpiący, i powstań z martwych, a zajaśnieje ci Chrystus” (Ef 5, 14).