Średniowiecze

Jak wskazują badania początki chrześcijaństwa na terenach naszej dzisiejszej parafii sięgają co najmniej okresu VIII - X wieku. Docierali wtedy w te okolice pierwsi misjonarze. Niektórzy odnosili sukcesy (np. gdy utrwalono chrześcijaństwo ustanawiając biskupstwo w Kołobrzegu w roku 1000), a inni ponieśli męczeństwo (pierwsi męczennicy polscy, w nie tak odległym Międzyrzeczu w 1003 r.).  Jednak mieszkający tu Pomorzanie, jak i sąsiednie plemiona z grupy lechickich i połabskich, nadal w większości kultywowali starosłowiańskie religie naturalne.

Dopiero, gdy na zaproszenie króla Bolesława Krzywoustego przyjechał na Pomorze, dobrze władający językiem polskim, biskup Otton z Bambergu, jego działalność doprowadziła w sierpniu 1124 r. do przyjęcia chrztu św. 3585 ludzi w Szczecinie, Pyrzycach, Kamieniu Pomorskim i w Wolinie. Misję ułatwiał fakt, że książę Warcisław I z rodu Gryfitów był już wcześniej chrześcijaninem. On także, podczas drugiej wyprawy misyjnej św. Ottona, zwołał w 1128 r. wielki zjazd możnowładców w mieście Uznam. Tam z rąk św. Ottona wszyscy zebrani przyjęli chrzest, po czym misjonarze wyruszyli na wyspę Uznam, aż po ujście Świny. W Wolinie św. Otton pozostawił swego kapelana Wojciecha, który od ustanowienia diecezji w 1141 r., został pierwszym biskupem pomorskim. Ze względu na spory pomiędzy Magdeburgiem a Gnieznem, diecezja podporządkowana została bezpośrednio Stolicy Apostolskiej. Najazdy duńskie spowodowały w 1176 r., przeniesienie stolicy biskupiej do Kamienia. W tym samym roku 1124 wybudowano pierwszy w Szczecinie drewniany kościół św. Piotra i Pawła. Po spaleniu go podczas najazdu Duńczyków został odbudowany w cegle w 1237 r. W 1268 r. biskup kamieński przyłączył do kościoła św. Piotra i Pawła okoliczne wsie: nasze Grabowo oraz Golęcino i Niemierzyn. Kościół rozwijał się, w Szczecinie powstawały klasztory. Nas najbardziej interesuje klasztor sióstr cysterek, gdyż one otrzymały w tym czasie beneficja na terenie wsi Grabowo.

21 stycznia 1360 roku, w dniu św. Agnieszki - tak na imię miała żona księcia, książę Barnim III ufundował Kartuzom klasztor pod wezwaniem Łaski Bożej. W tym celu wykupił należący do cysterek teren na wzgórzu pomiędzy dzisiejszymi ulicami: Dubois, Łyskowskiego i Żeglarską (na terenie stoczni). Pierwszymi zakonnikami byli mnisi z praskiego Śmichowa, gdzie wychowywał się syn Barnima Kazimierz III. Klasztor uposażony był licznymi dobrami i przywilejami, z czasem stał się jednym z najbogatszych konwentów w okolicy. Swoją opieką duchową i wpływami gospodarczo-rolnymi obejmował wioski będące dzisiaj dzielnicami północnego Szczecina, a  nawet odległy Trzebiatów, Przemysław (Prenzlau), Strzałów (Stralsund) czy Wolin dając pracę i rozwój wsi Grabowo i całemu regionowi. Nic dziwnego, że ta część działalności Kartuzów budziła raz podziw i uznanie, a innym razem zazdrość. Pierwszy kościół poświęcony był Najświętszej Maryi Pannie i Wszystkim Świętym. W miejscu, gdzie obecnie stoi północna część budynku przychodni stoczniowej oraz podziemne pomieszczenia techniczne stoczni, stał murowany kościół klasztorny (pierwotna budowla była zapewne drewniana). Wzniesiony na planie prostokąta orientowany kościół pozbawiony był wieży od strony fasady zachodniej, ale na dachu w części chórowej posiadał sygnaturkę usytuowaną nad ołtarzem. Od strony północnej kościoła położone było sporej wielkości zamknięte podwórze otoczone krytym przejściem, tzw. „wielkim krużgankiem” (claustrum maior), przylegającym do domków-cel, zwanych eremami, w których mieszkali bracia zakonni posiadający święcenia kapłańskie. (http://www.pomeranica.pl/wiki/Klasztor_Kartuz%C3%B3w_w_Grabowie).